รักตัวเอง

เมื่อพูดถึงความรัก เรามักนึกถึงความรู้สึกที่เรามอบให้คนอื่น แทบไม่มีใครพูดถึงความรักที่เรามอบให้ตัวเอง

ในสายตาของคนจำนวนมาก ความรักตัวเองเป็นภาพของความเห็นแก่ตัว

จริงหรือ?

ความจริงคือ ความรักตัวเองกับความเห็นแก่ตัวไม่เหมือนกัน

ความรักตัวเองเป็นสัญชาตญาณหนึ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นเพื่อให้มนุษย์อยู่รอด เมื่อสังคมมนุษย์ทวีความซับซ้อนขึ้น ความรักตัวเองก็ลดระดับลงไปเป็น 'ความเห็นแก่ตัว' เป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง น่าชิงชัง

ความรักตัวเองไม่ได้หมายถึงการแย่งอาหารชาวบ้านมากินคนเดียว หรือการแซงคิวคนอื่น ฯลฯ มันมีความหมายที่ลึกกว่านั้นมาก

ความรักตัวเองคือการรักกายภาพของตัวเอง ไม่ว่าเกิดมาหล่อ/สวย หรือไม่ สูงหรือเตี้ย ก็สามารถยอมรับข้อแม้ที่กำหนดโดยธรรมชาติแต่แรกเกิดได้

ความรักตัวเองคือการไม่ทำร้ายตัวเอง ทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่ใส่สารพิษเข้าไปในร่างกายโดยไม่จำเป็น ไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ จนเกินจุดที่ร่างกายจะรับได้ ไม่กินอาหารอย่างตะกละตะกลามจนกระเพาะอาหารพัง ไม่แสวงหาความสุขใส่ตัวจนร่างกายเสื่อมสภาพ

ความรักตัวเองคือการไม่เติมความเครียดใส่ตัว ไม่ยอมระบายออกเมื่อโกรธ หรือปล่อยให้อารมณืขุ่นมัวจนพิษลามถึงร่างกาย การตกหลุมแห่งอารมณ์โกรธบ่อยๆ เจ้าคิดเจ้าแค้น จึงเป็นการไม่รักดีอย่างหนึ่ง เพราะทุกครั้งที่โกรธ หัวใจก็สึกหรอเร็วกว่าเดิม

และที่หลายคนไม่เข้าใจก็คือ ความรักตัวเองคือความกล้าให้อภัยตัวเอง

มนุษย์ทุกคนล้วนเคยกระทำเรื่องไม่ดีมาสักเรื่องสองเรื่องในชีวิต

บางคนทำเรื่องไม่ดีเมื่อยังเด็ก ก่อเรื่องผิดพลาดไว้ และจดจำฝังใจ จนอายุแก่ใกล้ลงโลงแล้วก็ยังไม่ยอมให้อภัยตัวเอง

โจรร้ายอย่างองคุลีมาลที่สังหารคนมากมาย เมื่อกลับใจยังได้รับการให้อภัยและบรรลุจิตขั้นสูง หรือในสำนวนนิยายจีนกำลังภายในคือ "เมื่อวางดาบ ก็บรรลุอรหันต์"

เราจะรักคนอื่นได้อย่างไร หากเรารักตัวเองไม่เป็น?

มีแต่คุณเท่านั้นที่ตัดสินใจเปลี่ยนแปลงชีวิตคุณได้ มีแต่คุณเ่านั้นที่เปลี่ยนแปลงชีวิตคุณได้ เพราะคุณต้องลงมือด้วยตัวเอง

ถ้ารักตัวเองจริง ก็ต้องกล้าพอที่จะอภัยให้ตัวเองได้ แล้วเดินหน้าบนหนทางชีวิตที่เหลือต่อไป

เข้าใจ เรียนรู้ เปลี่ยนแปลง แล้วเดินหน้าต่อไป...