โลก/ เรา/ ภัยพิบัติ

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่คนทั่วโลกเฝ้าจับตามองอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...ภัยพิบัติที่เสมือนคำเตือนอีกรอบที่ย้ำว่า...

โลกกำลังใกล้ถึงกาลอวสาน

ถึงแม้จะเตรียมใจมานานแล้วว่า ทุกสิ่งยอมมีเกิดขึ้นและดับไป แต่การทำใจยอมรับว่า อาจต้องมองเห็นความสูญสิ้นของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในช่วงชีวิตของเรานั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลายๆ เหตุการณ์วิปโยคทางธรรมชาติ ทำให้คนเราหันมามองตัวเองได้มากแค่ไหน หรือเป็นแค่กระแสเพียงช่วงสั้นๆ เหมือนช่วงหนึ่งที่ฮิตสะพายถุงผ้า แต่ตอนนี้มีใครบ้างที่หิ้วถุงผ้าไปจ่ายตลาดแบบจริงๆ จังๆ

หกปีก่อนในคาบสมุทรอินเดีย... สองปีก่อนก่อนที่พม่า... วันนี้ที่ญี่ปุ่น... แล้ววันหน้าล่ะ......

ยังทันอยู่หรือ ที่เราจะสามารถหยุดยั้งวันสิ้นโลกได้.......

มองทุกสิ่งบนโลกวันนี้แล้ว

ทุกถิ่นแถวคงคิดไม่แตกต่าง

ความอยู่รอดทุกชีวิตยังเลือนราง

หวั่นโลกล้างถูกทำลายทวีคูณ

คงไม่ใช่เพียงมนุษย์ที่สูญสิ้น

ฟ้าและดินคงทลายจนสิ้นศูนย์

 นึกถึงสรรพสัตว์ยิ่งอาดูร

ความสมบูรณ์คงเหลือเพียงในตำนาน

เดรัจฉานคงค่อนขอด "คนใจร้าย"

คนเป็นเพียงผู้ทำลายแต่ไม่สาน

ยึดครองเอาทุกสิ่งมานมนาน

ประหัตถ์หารชีวิตอื่นอย่างเลือดเย็น

เราสร้างฟาร์มปศุสัตว์เป็นระบบ

กินซากศพหมูไก่อย่างที่เห็น

มันเคยมีชีวิตใจเคยเต้น

กลับกลายเป็นอาหารในจานเรา

สัตว์ไม่เคยคิดสร้างมลพิษ

เป็นความผิดมนุษย์ที่โง่เขลา

ไม่เพียงทำลายชีวิตของพวกเรา

แต่รวมเอาทุกชีวีในแผ่นดิน

โลกวิบัติเพียงใดแม้จะรู้

แต่มนุษย์ยังห่วงอยู่ในทรัพย์สิน

เร่งรัด-พัฒนาเป็นอาจินต์

เศรษฐกิจเดิน ----บนแผ่นดินลุกเป็นไฟ

ภัยพิบัติผลาญพล่าคร่าชีวิต

ไม่ต้องคิดหาต้นเหตุให้สงสัย

มนุษย์เรานี่แหละตัวจัญไร

ตัววายร้ายทำลายโลกถึงอับจน

ต่อไปจะหาที่ไหนสงบได้

เกิดเพศภัยกระจายทุกแห่งหน

หากมนุษย์ยังคงเห็นแก่ตน

ในวังวนแห่งกิเลสความต้องการ....

ที่บ่นมา แต่งมา ร่ายมานี้ ไม่ได้ต้องการอะไร แค่รู้สึกอยากระบายก็เท่านั้น....เห้อ!!!