....ความจริงสีเลือด เป็นบทหนังสั้นที่เรนเขียนเอาไว้ตั้งแต่ ตุลาคม 2551 เพื่อใช้ในการสอบเขียนบท
ถามว่าอยากหยิบบทตัวนี้ขึ้นมาทำเป็นหนังสั้นจริงๆ รึเปล่า ตอบได้เลยว่าอยากมาก!! แต่ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง เช่น ขาดทีมงาน ขาดทุน ขาดเวลา หาตัวนักแสดงที่มารับบทนำได้ยากมาก ทำให้ ความจริงสีเลือด เป็นตัวหนังสือในกระดาษ ที่ยังไม่มีใครหยิบมาทำให้กลายเป็นภาพเคลื่อนไหวสักที
ถ้ามีใครสนใจอยากเอาบทเรื่องนี้ไปทำ ติดต่อมาได้นะคะ
ถามว่าอยากหยิบบทตัวนี้ขึ้นมาทำเป็นหนังสั้นจริงๆ รึเปล่า ตอบได้เลยว่าอยากมาก!! แต่ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง เช่น ขาดทีมงาน ขาดทุน ขาดเวลา หาตัวนักแสดงที่มารับบทนำได้ยากมาก ทำให้ ความจริงสีเลือด เป็นตัวหนังสือในกระดาษ ที่ยังไม่มีใครหยิบมาทำให้กลายเป็นภาพเคลื่อนไหวสักที
ถ้ามีใครสนใจอยากเอาบทเรื่องนี้ไปทำ ติดต่อมาได้นะคะ
บทภาพยนตร์สั้น เรื่อง ความจริงสีเลือด
Scene 1 ภายใน/โต๊ะรับประทานอาหาร/เวลาเช้า
- Fade In -
MS พ่อกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางจิบกาแฟ ส่วนแม่กำลังจัดวางชามช้อนบนโต๊ะอาหาร
พ่อ : เอ๊ะ! ข่าวนี่...มันโรงเรียนตาบาสนี่
แม่ : ข่าวอะไรหรอคะคุณ
พ่อ : (หันหนังสือพิมพ์ให้แม่ดู) นี่ไง นักเรียนชาย ม.6 คลั่ง ถูกแฟนสาวบอกเลิก บุกไปยิงลุงของผู้หญิงที่เป็นครูอยู่โรงเรียนเดียวกันถึงบ้าน แล้วยิงตัวตายตาม แต่ผู้หญิงเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำเลยรอดตาย
- บาสแต่งชุดนักเรียนถือกระเป๋าลงมาจากชั้นบน เดินมาที่โต๊ะอาหาร
แม่ : ตาบาสลงมาพอดี
พ่อ : บาส รู้ข่าวนักเรียนโรงเรียนลูกยิงครูตายรึยัง
บาส : ครับ เพื่อนผมโทรมาบอกเมื่อคืน
แม่ : แล้วลูกรู้จักกับคนก่อเหตุรึเปล่า
บาส : (พยักหน้า) ครับ เคยคุยกันสองสามครั้ง เขาเป็นรุ่นพี่ที่ชมรมคณิตศาสตร์ ปกติก็เงียบๆ ไม่มีท่าทีว่าจะก้าวร้าวเลย ได้ยินมาว่าเขาเรียนเก่งมากด้วยซ้ำ
พ่อ : นี่แหละนะ เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ สื่อสมัยนี้ก็มีแต่สิ่งยั่วยุให้เด็กมีอารมณ์รุนแรง
- บาสที่กำลังจะตักข้าวต้มเข้าปากชะงัก แย้งขึ้น
บาส : โอ๊ย! ไม่จริงหรอกครับพ่อ ผมก็รับสื่อเหมือนคนอื่นๆ แต่ผมไม่มีวันทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้เด็ดขาด มันอยู่ที่ตัวคนต่างหากว่าจะคิดได้แค่ไหน
แม่ : (เดินมาจับไหล่บาส) รู้แล้วจ้าว่าลูกแม่เป็นเด็กดีมีความคิด แต่ตอนนี้รีบทานเข้าเถอะเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย
- Fade Out -
Scene 2 ภายใน/ห้องนอนของบาส/กลางคืน (ดึก)
- Fade In-
- บาสนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วสายตาที่จับจ้องตัวหนังสือพลันชะงัก เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ของใครสักคน
บาส : (พึมพำกับตัวเอง) อีกแล้วหรอเนี่ย
- บาสเดินไปที่ผนังห้องด้านที่ติดกับห้องพ่อแม่ เอาหูแนบ...เสียงสะอื้นชัดขึ้น มันคือเสียงของแม่
บาส : (แววตาครุ่นคิด พูดเบาๆ กับตัวเอง) แม่ร้องไห้แบบนี้มาตั้งหลายคืนแล้ว นี่มันเรื่องอะไร แม่เป็นอะไร
- ตัดไป -
Scene 3 ภายนอก/หน้าบ้านของบาส/เวลาเช้า
- ตัดมา -
- บาสแต่งชุดนักเรียน ถือกระเป๋าออกมาพบแม่กำลังตากผ้าอยู่ที่ราวหน้าบ้าน
แม่ : อ้าว! จะไปโรงเรียนแล้วหรอลูก ทานข้าวก่อนสิแม่เตรียมไว้ให้บนโต๊ะแน่ะ
บาส : แม่ครับ..(ขยับทำท่าจะพูดต่อแต่ชะงัก เปลี่ยนใจเป็นมองหน้าแม่แบบหาความจริงเงียบๆ)
แม่ : (สีหน้าแปลกใจ) มีอะไรหรอลูก
บาส : ไม่มีอะไรครับ บาสแค่จะบอกว่าวันนี้อาจจะกลับช้าหน่อย จะไปงานเผาศพอาจารย์น่ะครับ บาสไปนะครับวันนี้รีบ
- บาสไหว้แม่แล้วรีบเดินออกไป
- ตัดไป -
Scene 4 ภายนอก/ที่ทำงานของพ่อ/เที่ยง (วันเดียวกัน)
- ตัดมา -
LS บาสไม่ได้ไปโรงเรียน มาแอบดูพ่อที่ทำงานเงียบๆ
- บาสเห็นรถพ่อเลี้ยวออกมาจากที่ทำงาน จึงนั่งรถจักรยานยนต์รับจ้างตามไปห่างๆ
- รถของพ่อเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
- ตัดไป -
Scene 5 ภายใน/ล๊อบบี้โรงแรม/ต่อเนื่อง
- ตัดมา -
- บาสเดินตามพ่อเข้ามาที่ล๊อบบี้โรงแรม
- พ่อหยุดที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ บาสยืนแอบดูอยู่มุมเสาต้นใหญ่ไม่ไกลนัก
พ่อ : มาพบคุณวิภาดาครับ
ประชาสัมพันธ์ : คุณวิภาดา เศรษฐีสุนทร ผู้บริหารที่นี่ใช่ไหมคะ นัดไว้รึเปล่าคะ
พ่อ : ครับ
- ประชาสัมพันธ์ยกหูโทรศัพท์ขึ้น แต่แล้วก็วางลง
ประชาสัมพันธ์ : นั่นคุณวิภาดาเดินมาพอดีเลยค่ะ
- พ่อหันหลังไปพบวิภาดาและยิ้มให้
วิภาดา : ไหนของที่สัญญาว่าจะเอามาให้ดาล่ะคะ
- พ่อหยิบอัลบัมรูปจากกระเป๋ายื่นให้เธอ
- วิภาดารับอัลบัมรูปไปพลิกดูอย่างตื่นเต้น มีหน้าตายิ้มแย้ม
- บาสที่แอบมองและแอบฟังอยู่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยว
บาส : (พูดเบาๆ กับตัวเอง น้ำเสียงสั่นด้วยความโกรธ) เมียน้อยพ่อ? นั่นคงเป็นรูปตอนแอบไปเสวยสุขกันล่ะสิ ผู้หญิงหน้าด้าน พ่อใจร้าย ทำให้แม่ต้องนอนร้องไห้ทุกคืน
วิภาดา : (เงยหน้าจากการดูรูปมองหน้าพ่อ) ตายจริง ดามัวดูรูปเพลินจนปล่อยให้คุณยืนรอซะนาน เชิญที่ห้องอาหารเถอะค่ะ มื้อนี้ดาเลี้ยงเอง
- บาสหันหลังกลับ เดินออกจากโรงแรมไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก
- Fade Out-
Scene 6 ภายใน/ห้องนอนของบาส/เวลาค่ำ
- Fade In -
- บาสนั่งอยู่บนขอบเตียงในห้องมืดมิดมีเพียงแสงรำไรจากไฟหัวเตียงเพียงดวงเดียว
- แม่เปิดประตูเข้ามา แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ บาส
แม่ : ทำไมนั่งอยู่มืดๆ แบบนี้ล่ะลูก บาส...คุณครูที่ปรึกษาของลูกโทรศัพท์มาบอกแม่ว่าลูกไม่ไปโรงเรียนมาหลายวันแล้ว แต่แม่เห็นบาสแต่งชุดนักเรียนออกไปทุกวันนี่ลูก
- บาสยังคงนั่งนิ่ง
แม่ : แม่จะไม่ตำหนิลูกหรอกนะ สมัยเรียนแม่เองก็เคยหนีโรงเรียน เด็กวัยรุ่นก็ต้องอยากมีเวลาออกไปสนุกสนานกับเพื่อนบ้าง แต่แม่อยากให้บาสแบ่งเวลาให้เหมาะสม แม่เชื่อว่าลูกของแม่ทำได้ ลูกเป็นเด็กดีเรียนดีมาตลอด
- บาสยังคงก้มหน้านิ่ง แม่ลูบหัวเขาเบาๆ
แม่ : แม่จะไปอยู่บ้านคุณยายสักพักนะลูก มีปัญหาอะไรโทรหาแม่ได้ตลอดนะจ๊ะ
บาส : ทำไมแม่ต้องไปครับ
แม่ : (เสียงสั่นเครือ) อีกไม่นานลูกจะเข้าใจจ่ะ แม่อยากให้ลูกรู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่รักลูกมาก รักมากที่สุดนะจ๊ะ
- แม่กลั้นสะอื้น หอมแก้มบาสเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
- แสงไฟจากประตูที่แม่เปิดทิ้งไว้สาดส่องให้เห็นเงาร่างของบาส บาสยังคงนั่งก้มหน้านิ่งในท่าเดิม มือสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น น้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม
- Fade Out -
Scene 7 ภายใน/บ้านของบาส/เวลาเย็น
- Fade In -
- บาสกลับจากโรงเรียน กำลังถอดรองเท้าเข้าบ้านเห็นรองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่งวางอยู่
บาส : (น้ำเสียงดีใจ) แม่กลับมาแล้ว
- สีหน้าบาสเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดเมื่อมองรองเท้าคู่นั้นอีกครั้ง
บาส : ไม่ใช่สิ แม่ไม่เคยใส่รองเท้าส้นสูง นี่พ่อกล้าพามันเข้าบ้านเชียวหรอ
- บาสเดินเข้าบ้าน ตัวสั่นเทาด้วยแรงโทสะ มองเห็นมีดปลายแหลมเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหาร จึงหยิบติดมือเดินขึ้นไปชั้นบน
- บาสเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตนเอง ผู้หญิงที่ชื่อวิภาดาคนนั้นนั่งอยู่บนเตียง กำลังลูบคลำหมอนของเขา
- วิภาดามีสีหน้าตกใจระคนตื่นเต้นยินดี เมือเห็นบาส เธอลุกขึ้นยืนมองหน้าเขาสักครู่ แล้วเดินเข้าไปหา
วิภาดา : (เสียงติดขัดด้วยความประหม่า) เอ่อ...สวัสดีจ่ะ ชั้นชื่อวิภาดา เป็น..
- ฉึก! มีดในมือบาสเสียบเข้าที่ท้องวิภาดา
- วิภาดาร้องไม่ออก ดวงตาเบิกกว้าง มองหน้าบาสด้วยสีหน้าตื่นตะลึง เจ็บปวด งุนงงไม่เข้าใจ น้ำตาไหลพรากลงมาจากหางตา มือเธอจับสองแขนของบาสแน่น แต่ไม่ได้ขัดขืนต่อสู้
- บาสพยายามสะบัดแขนออกแต่ไม่เป็นผล จึงแทงเธอซ้ำอีกหลายครั้ง แล้วแกะมือเธอออกอย่างยากเย็น ร่างของวิภาดาทรุดลงนอนกับพื้น น้ำตาพรั่งพรู
วิภาดา : (ส่งเสียงเหมือนพยายามพูด ตาจับจ้องที่หน้าบาส) อ๊อกๆ ชั้น.. อะๆ
- ร่างที่นอนบนพื้นกระตุกอย่างแรงสองสามครั้งก่อนแน่นิ่งไป ดวงตาเหลือกลาน เลือดไหลนองพื้น
- บาสยืนมองร่างไร้วิญญาณของวิภาดาด้วยสายตาเย็นชา
บาส : ตายซะเถอะ แกมันสมควรตายแล้ว แกทำให้แม่ต้องไปจากฉัน ทำให้ครอบครัวเราแตกแยก
- ตัดไป -
Scene 7 ภายใน/โต๊ะรับประทานอาหาร/ต่อเนื่อง
- ตัดมา -
- บาสนั่งนิ่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร พ่อเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามา
พ่อ : บาสกลับมานานแล้วหรอลูก
- บาสเงียบ แต่พ่อไม่ได้ใส่ใจวางของลงบนโต๊ะหน้าลูกชาย
พ่อ : ของโปรดลูกทั้งนั้นเลยนะ วันนี้มีแขกมาทางข้าวกับเรา แต่ก่อนอื่น พ่อมีเรื่องต้องบอกลูก
บาส : (เหยียดยิ้มมุมปาก) ผมก็มีเรื่องจะบอกพ่อเหมือนกัน
พ่อ : เรื่องอะไรหรอลูก เอาไว้ทีหลังเถอะนะ
- พ่อนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามบาส สีหน้าจริงจัง
พ่อ : สมัยพ่อเรียนโทที่บอสตัน พ่อพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ด้วยความใกล้ชิดทำให้เราคบหากันจนเธอท้อง แต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เพราะเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เป็นผู้ชายฐานะชาติตระกูลเหมาะสมกันที่ทางบ้านเธอหาไว้ให้ เธอคลอดจนเด็กอายุได้ 4 เดือน ก็ถูกเรียกตัวกลับมาเมืองไทย ไม่นานพ่อก็พาเด็กคนนั้นบินกลับมาด้วย
- บาสงุนงง มองพ่ออย่างไม่เข้าใจ
พ่อ : หลังจากกลับมาอยู่เมืองไทย พ่อก็เลี้ยงเด็กคนนั้นด้วยตัวเองมาตลอด จนมาพบกับแม่ของลูก แม่เป็นผู้หญิงจิตใจดีและที่สำคัญเธอเอ็นดูลูกของพ่อมาก พ่อกับแม่เลยแต่งงานกัน
- บาสมีสีหน้าตกใจ พยายามปะติดปะต่อเรื่องราว
บาส : พ่อหมายความว่า...
พ่อ : (พยักหน้า) ใช่ เด็กคนนั้นคือลูก
- บาสตกใจและงุนงงอย่างมากกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
พ่อ : ตั้งแต่แม่ออกจากบ้านไปลูกก็เปลี่ยนไปมาก พ่อรู้ว่าลูกไม่เข้าเรื่องที่เกิดขึ้น คือตอนนั้นพ่อกับแม่คุยกันแล้ว เราเห็นว่าลูกโตพอที่จะรู้เรื่องนี้ แต่แม่เขาทำใจไม่ได้ เขากลัวว่าลูกจะไม่รักเขาเหมือนเดิมถ้ารู้ว่าเขาไม่ใช่แม่แท้ๆ แม่นอนร้องไห้ทุกคืนจนทนไม่ไหวต้องไปอยู่บ้านคุณยายเพื่อให้เราพ่อลูกได้คุยกันเรื่องนี้เอง
- บาสมองหน้าพ่อ รู้สึกผิดที่เข้าใจทุกอย่างผิดมาตลอด
พ่อ : ส่วนแม่แท้ๆ ของลูก พ่อพบกับเธอเมื่อไม่นานมานี้ เธอบอกกับพ่อว่าเธอพยายามตามหาลูกกับพ่อมาตลอด ช่วงหลังพ่อกับเธอคุยกันมากขึ้น จนเรากลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
- บาสพูดไม่ออก น้ำตาคลอเบ้า
พ่อ : มันอาจจะเร็วเกินไป แต่วันนี้พ่อพาแม่แท้ๆ ของลูกมาพบลูก เธอตื่นเต้นมากจนทำอะไรไม่ถูก ถ้าลูกพร้อมเราจะขึ้นไปพบเธอด้วยกัน เธอรออยู่ในห้องลูก
CU ที่หน้าบาส เขาช็อคสุดขีด น้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม สะอื้นแรงโดยไร้เสียง
พ่อ : พ่อรู้ว่ามันยากสำหรับลูกที่จะทำใจได้ ถึงเธอจะจะไม่ได้เลี้ยงลูกมา แต่ยังไงเธอก็คือผู้ให้กำเนิด เธอรอคอยมา 16 ปีเพื่อที่จะได้พบลูก ไม่กี่วันก่อนพ่อเอารูปของลูกไปให้เธอดู เธอยังชมว่าลูกเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อมาก แล้ว...
- บาสลุกขึ้นปัดข้าวของบนโต๊ะแตกกระจาย แล้วทรุดลงนอนงอตัวกับพื้น เอามือปิดหน้า สะอื้นเสียงดัง
- พ่อตกใจและแปลกใจกับการกระทำของลูกชาย นั่งลงเขย่าตัวบาส
พ่อ : บาส บาส ลูก.....
Zoom Out จากโต๊ะรับประทานอาหารถึงประตูบ้าน จนเห็นสภาพบ้านโดยรวม
ฟรีซภาพ เสียงตะโกนของบาสดังขึ้น มันโหยหวนจนน่าขนลุก
บาส : ไม่........ ไม่จริง อ๊ากกกกกกกกกกกก
CU อ่างน้ำหน้าบ้าน กลีบสีแดงของดอกหางนกยูงร่วงลงสู่ผืนน้ำใสในอ่าง เหมือนเลือดที่หยดบนกระจกใส (เสียงเพลงประกอบ จังหวะช้า สะเทือนอารมณ์)
- Fade Out -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น