เช้าวันศุกร์(ที่ไม่ค่อยหรรษา)

ทุกคนย่อมเคยมีความรู้สึกกลัว

วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันกลัวและกังวลในหลายเรื่อง งานใหม่ สังคมใหม่ ที่สำคัญการเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดครั้งนี้ฉันต้องนอนคนเดียว

ไม่เคยสักครั้งเลย ที่ต้องทำงานกับคนอื่นนอกจากบรรดาเพื่อนสาวแท้สาวเทียม ทุกคนล้วนเป็นคนรู้ใจ เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ฉันแทบจะเรียกได้ว่าตัวคนเดียว


คิดอยากจะถอย คิดจะหาคนไปแทน คิดจะหาวิธีการในการไม่ไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่สุดท้ายหัวใจมันก็ร่ำร้องให้สู้ สู้วะ งานมันจะยาก จะหนักหนา มันจะเหงา มันจะน่ากลัวเท่าไหร่ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

กลับมาจากทำงานที่น่านครั้งนี้ได้ ก็จะถือว่าฉันผ่านบททดสอบไปอีกขั้นแล้วสินะ